လူျဖစ္ရျခင္းဟာ နည္းနည္းမွ တုန္လႈပ္စရာမေကာင္းဘူး
ကိုယ္စီးမယ့္ကား ကိုယ္ေစာင့္တားရသလို
ဒဏ္ရာေတြ ဒလက္လို လည္ေတာ့
အရာအားလံုးဟာ သတိအေနအထားအတိုင္း. .
ေနျမဲ။
လူဆိုတာ အဆင္မေျပမႈကို
သရုပ္ေဖာ္ေပးရံုသက္သက္ပဲ
အပ္တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း၊ ပန္းတစ္ပြင့္ခ်င္း၊
ေသြးတစ္စက္ခ်င္း၊
မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ခ်င္း၊ ဘ၀တစ္ခုခ်င္း. . .။
ေလွ်ာ့ေစ်းေပးလည္း ေဘးထြက္မရပ္ႏိုင္ဘူး။
ေပါင္မုန္႔ေတြ ခပ္ထံုထံု ႐ိုက္ခတ္သမွ်
မင္းေရာငါပါ နံ႐ိုးေတြ အက္ေန
ယိုင္ထြက္သြားတဲ့ ညည္းညဴသံေတြၾကားမွာ
ကရုနာမဲ့ျခငးဟာ ျဖဳတ္စရာမလိုတဲ့ခလုတ္
ခံစားမႈက ယမ္းေငြ႔ေတြအူကုန္ျပီ
ျဖဴစင္ရိုးသားျခင္းဟာ ေသြးပ်က္ စက္ဆုပ္စရာလား
လူျဖစ္ရျခင္းဟာ နည္းနည္းမွ တုန္လႈပ္စရာမေကာင္းဘူး
ေနထိုင္မႈေတြက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းဆီးၾကိဳ
ဆင္ေျခေတြက ကိုယ့္အမွားကိုယ္ေတာင္ မေထမဲ့ျမင္
သိုး၊ ဖ်ံ၊ ျခေသ့ၤ၊ ပ်ားရည္၊ ႏို႔၊ အသား
ဒ႑ာရီပံုျပင္ထဲက ေရလဲပုဆိုးဟာ ေခတ္သစ္ဒီဇိုင္းနဲ႔
ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ ခုန္ဆင္းရမဲ့က်င္းက
တိမ္လြန္းတယ္
လူျဖစ္ရျခင္းဟာ နည္းနည္းမွ တုန္လႈပ္စရာမေကာင္းဘူး
ေစာင့္ၾကိဳမွာလား၊ ထြက္ေျပးမွာလား
အခ်ိန္ေစ့ေတာ့ ျပန္ေတြ႔ရံုပဲ…ဒဏ္ရာေတြ
ဒလက္လို လည္ေတာ့ လူျဖစ္ရျခင္းဟာ…။
ငယ္ငယ္၊ေက်ာက္ဆည္၊
ရယ္စရာ၊ ၂၀၁၀၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ
No comments:
Post a Comment