ပန္းပြင့္သာေၾကြ စာဆိုမေသ.... (ကြယ္လြန္သူ ေငြတာရီသို႕) ...

ပန္းတပြင့္သာ၊ ေၾကြခဲ့ပါသည္
ကဗ်ာစာဆို မေသတကား။
စာဆိုေသလည္း
မေသစာဆို၊ တင္စားလိုသည္
ေျမကိုသက္ေသ ျပဳ၍တကား။
သည္ေျမမွဖြား၊ သည္ေျမလားသည့္
တရားဓမၼ၊ သံေ၀ဂလွ်င္
ဘ၀ပင္ျမင့္၊ ေလ်ာင္းေၾကြလြင့္ေသာ
တပြင့္မာလာ၊ အိပ္စက္ရာသည္
ကဗ်ာတပုဒ္ သာပင္တည္း။
နိယာမလွ်င္
ဘ၀ျဖစ္ျခင္း၊ ဆံုးပ်က္ယြင္းသည့္
“ေသမင္းတံတား”၊ လူတိုင္းသြားရာ
လမ္းပမာတည့္၊ ၾကမၼာေခၚသံ
နာခံေလ်ာင္းစက္၊ သည္တသက္တြင္
ၾကြင္းပ်က္ျပာက်၊ ျမဴမႈန္စႏွင့္
“ဘ၀မာလာ”၊ မႏိႈင္းသာၿပီ
မဟာေအာင္ပဲြ သာပင္တည္း။
ဘ၀လကၤာ၊ စာလႊာပန္းခုိင္
“မာလာၿမိဳင္”ကား၊ ေဖြႏုိင္ၾကံသိ
အဘိဓမၼာ၊ လကၤာၿငိမ့္ေလး
အၿမိဳက္ေတးတည့္၊ ေသြးသားအုပ္ခ်ဳပ္
စက္႐ုပ္ခႏၶာ၊ မျမဲသာေသာ
သေဘာအနက္၊ ဖြင့္ဆိုခ်က္မွ်
ဥပၸဇၨတိ၊ ျဖစ္ဘိပ်က္ျပန္
အဖန္ဖန္လွ်င္၊ သ႑ာန္, ႐ုပ္, ျဒပ္
ဖြင့္ခ်ပ္ပန္း၀ါ
ေၾကြကာ…….ေၾကြကာ တသဲသဲ
ေလမွာ…..ေလမွာ တ၀ဲ၀ဲ
ေျမလႊာ…….ေျမလႊာ တဖဲြဖဲြ
႐ိုက္မစဲလွ်င္၊ ေၾကြကဲြသူတိုင္း
မ်က္ရည္မိႈင္းျမ၊ လြမ္းဆြတ္ၾကသည္
တ,သ ၀မ္းနည္း မဆံုးတည္း။
စာဆို႕အတြက္၊ ေဆြးရတက္ေၾကာင့္
ေက်းငွက္လည္းဆိတ္၊ ေတာလည္းတိတ္ခဲ့။
စာဆို႕အတြက္၊ လြမ္းရတက္ေၾကာင့္
သစ္ရြက္လည္းႏြမ္း၊ စမ္းေရခန္းခဲ့။
စာဆို႕အတြက္၊ ၾကြမ္းရတက္ေၾကာင့္
မိုးထက္ေကာင္းကင္၊ ၾကယ္လည္းစင္ခဲ့။
တကယ္ဆိုလွ်င္၊ စာဆိုသင္၏
ပန္းပင္မ်ိဳးေစ့၊ ေလေ၀့ရာပ်ံ
ပန္း၀တ္ဆံႏွင့္၊ ညွာတံကူးလူး
ပန္းဖူးဖူးကို၊ ဆြတ္ခူးေဖြရွာ
ပန္းလိပ္ျပာတို႕၊ ေနရာအႏံွ႕
ဆြတ္ပ်ံ႕လကၤာ၊ ၀တ္မႈန္လႊာခင္း
ႀကိဳင္လႊမ္းသင္းေအာင္၊ စြမ္းေဆာင္ေရွ႕ေျပး
သင့္ေတးလကၤာ၊ ထိုပဏၰာသည္
ေမတၱာစမ္းအုိင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
အႏုပညာ၊ သင့္လက္ရာကို
“ဇရာ”မႏုိင္၊ သူလာၿပိဳင္လည္း
ႏုိင္ခဲ့လကၤာ၊ မ႐ံႈးပါတည့္
ေကာဇာသကၠရာဇ္၊ လ,ႏွစ္ ေရႊ႕ေျပာင္း
စာရြက္ေဟာင္းမွ၊ စာေၾကာင္းစာလံုး
ပုလဲကံုးတို႕၊ ေရွးတုန္းကလို
နဂိုပကတိ၊ ရိွျမဲရိွ၍
သင့္၀ိညာဥ္မ်ား၊ ယင္းကိုယ္စားလွ်င္
က်န္ထားၾကြင္းရစ္၊ သစ္ျမဲသစ္သည္
ပုရစ္ဖူးျမ ေ၀ေ၀တည္း။
သင္ထားခဲ့ရာ၊ “ရတနာ”ကား
သႏာၱျမရြဲ၊ ၀တ္လဲတန္ဆာ
မဟုတ္ပါတည့္၊ လူ႕ရြာေနအိမ္
ရိပ္ၿငိမ္ဟန္ေဆာင္၊ ေလာကေဘာင္၏
နက္ေယာင္ႏွင့္ တိမ္၊ ျခဴးလိမ္ႏြယ္ခက္
လွ်ပ္တျပက္ႏွင့္၊ တစကၠန္႕တြင္း
ျဖစ္ျခင္း,ပ်က္ပံု၊ စိတ္ေၾကးမံု၏
ေတြ႕ၾကံဳခံစား၊ တရားႏွင့္ယွဥ္
၀ိညာဥ္အျမဳေတ၊ သင့္အေမြသည္
မိုးေျမဆံုးတိုင္၊ မေပ်ာက္ႏုိင္ၿပီ
ေက်ာက္တုိင္ထယ္ထယ္၊ ထီးထီးတည္း။
ေသျခင္းတရား၊ တံခါး…..ဖြင့္,ပိတ္
ရင္ထိတ္စရာ၊ မဟုတ္ပါတည့္
ညမွာၾကယ္ေပ်ာက္၊ ေန႕ပန္းေကာက္၍
မိုးေသာက္ေသာ္မွ၊ ႏိုးမထသို႕
ဘ၀ဟူသည္၊ ျမဴခ်ည္လဲ၀ါ
ပြင့္၀တ္လႊာကား၊ ေ၀့ရာမုန္တိုင္း
ေလျပင္းစိုင္းရာ၊ လြင့္လြင့္ပါလည္း
“စာဆိုေျခရင္း၊ ေျမတလင္း၀ယ္
ေသမင္းအိပ္စက္ျခင္းသာတည္း”။
သင္မေသမီ…….
ေကသီဆံျမင့္၊ “ပန္ပါလင့္”ဟု
တပြင့္ပန္းမွ်၊ မဆက္သမိ
ခုမွသင္ေသ၊ က်မ်က္ေရျဖင့္
ပန္းေခြခ်ရင္း၊ ငါ့ရင္တြင္း၀ယ္
ခံျပင္းစိတ္မွ၊ လိႈက္လိႈက္ၾကြ၍
ေနာင္တမုန္တိုင္း၊ ေသာကလိႈင္းသည္
ၿပိဳင္းၿပိဳင္းတိုက္ခတ္ ပါေလသတည္း။
ငိုသံ ႐ိႈက္သံ၊ ဆူညံေသာင္းေသာင္း
သင့္အေလာင္း၏၊ ေငြေခါင္းနံေဘး
လူေဖြးေဖြးျပည့္၊ ပို႕သည့္စ်ာပန
စည္ကားစြလည္း၊ “ဘ၀ရတနာ”
သင့္လကၤာတို႕၊ သႏာၱပုလဲ
ရႊန္းရႊန္းကဲသည့္၊ ျမရြဲစိန္စစ္
ေက်ာက္ဆစ္နီလာ၊ သင့္ကဗ်ာကို
ဘယ္ခါဖတ္ရ…….ပါ့မည္နည္း။
သင့္ေက်းဇူးကား
ပ်ံ႕က်ဴးဒီပါ၊ အလကၤာတည့္
ပမာပင္လယ္၊ ၀ွန္းက်ယ္တႏိႈင္း
ပန္းတိုင္းပြင့္ရာ၊ ေျမၾသဇာသည္
လကၤာ ေရေသာက္……..ျမစ္ႏွယ္တည္း။
႐ုပ္ကလာပ္သာ
ေလာင္ျပာအျဖစ္၊ ၾကြင္းက်န္ရစ္လည္း
သစ္ခဲ့လကၤာ၊ သင့္ကဗ်ာမူ
စိုက္ထူေမာ္ကြန္း ခုိင္ခုိင္တည္း။
စာဆိုေသလည္း
မေသစာဆို၊ တင္စားလိုသည္
ေျမကိုသက္ေသ ျပဳ၍တကား။
ေအာ္……..ပန္းတပြင့္သာ၊ ေၾကြခဲ့ပါသည္
ကဗ်ာစာဆို……….မေသတကား။
ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း (၁၉၅၈-ခု၊ ေမလ)
ကဗ်ာ့ပုလဲကံုးစာအုပ္ (၁၉၅၉-ခု)